VLAN چیست؟

VLAN یک گروه منطقی از شبکه‎ها است که صرف نظر از مکان فیزیکی آنها ایجاد می‎شود و به ایجاد دامنه‎های انتشار کوچک‎تر در یک سویچ کمک می‎کند. برای این VLANها می‎توان پورتهای متفاوتی را در نظر گرفت. بدون VLAN یک سویچ تمام رابط‎ها به یک سویچ را به عنوان یک دامنه انتشار در نظر می‎گیرد. VLANها فیلترینگ انتشار، آدرس امنیتی، خلاصه سازی، و مدیریت جریان ترافیک را فراهم می‎کند. همچنین محدود کردن یک VLAN به یک سویچ دسترسی واحد حجم کاری Spanning Tree Protocol را کم می‎کند. این کار زمانی مفید خواهد بود که شبکه‎های لایه ۳ باید در یک سویچ لایه ۲ ساخته شوند. VLANها نوعی از لینک‎های نشانه گذاری شده بین سویچ ها هستند. آنها می‎توانند با یک دیگر پل تشکیل دهند، و یا یک سویچ لایه ۳ یا یک روتر می‎تواند به آنها متصل شود. VLANها ویژگی‎های یکسانی شبیه به یک LAN دارند اما دستگاه‎ها را صرف نظر از مکان فیزیکی آنها تعیین می‎کنند. هر سویچ یک VLAN پیش فرض تحت عنوان VLAN 1 دارد که در سویچ فعال شده است. هر چند برای هر VLAN نامی‎ در نظر گرفته می‎شود، اما در زمان ارسال ترافیک تنها شماره VLAN است که اهمیت دارد. VLAN ID که با شماره VLAN برابر است زمانی اضافه می‎شود که یک بسته یک پورت را ترک می‎کند. دستگاه‎های موجود در یک گروه VLAN از یک VLAN ID یکسان استفاده می‎کنند. رایج‎ترین پروتکل‎های VLAN، dot1q و isl هستند که از آنها برای ارتباطات داخلی VLAN استفاده می‎شود. دو روش برای تعیین یک VLAN وجود دارد که VLAN استاتیک و VLAN داینامیک نامگذاری شده‎اند. VLANهای استاتیک مبتنی بر پورت هستند و VLANهای داینامیک با استفاده از نرم افزار ایجاد می‎شوند. استاندارد VLAN، IEEE 802.1 Q است.

Subnet چیست؟

Subnet یا subnetwork زیر مجموعه‎ای از یک شبکه ای‎پی است. تقسیم بندی یک شبکه بزرگ به چند شبکه کوچک‎تر فرآیندی است که Subnet کردن نام دارد. ما با استفاده از یک network mask به منظور تشکیل یک subnet mask یک شبکه را گروه بندی می‎کنیم. Subnet کردن ترافیک شبکه را کاهش می‎دهد، عملکرد شبکه را بهینه سازی و مدیریت آن را ساده‎تر می‎کند. Subnetwork پیچیدگی مسیریابی را افزایش می‎دهد زیرا در یک جدول هر subnet توسط یک مدخل جداگانه ارائه می‎شود. برای اتصال به این شبکه‎ها به یک روتر نیاز است. در IPv4 دلیل اصلی subnet کردن بهبود کارایی و استفاده از آدرس شبکه محدود است. یک شبکه IPv4 از ۲۵۶ آدرس ای‎پی تشکیل می‎شود. اگر تنها ۱۴ آدرس از این ۲۵۶ آدرس ای‎پی به یک VLAN اختصاص داده شود، ۲۴۰ آدرس باقیمانده بلااستفاده خواهد شد. برای جلوگیری از این هدر رفتن آدرس‎های ای‎پی ما می‎توانیم شبکه را به چند subnet تقسیم بندی کنیم که شامل ۱۶ آدرس ای‎پی است. سپس این آدرس‎ها را به گروه مرتبط اختصاص داده و سایر آدرس‎ها را به یک گروه دیگر اختصاص دهیم یا برای استفاده در آینده ذخیره کنیم. یک شبکه محلی که خود بخشی از یک شبکه سراسری یا اینترنت است معمولا subnet router نام دارد.

تفاوت بین VLAN و Subnet در چیست؟

• VLAN امکان جدا کردن subnet کوچک‎تر در یک دستگاه واحد را فراهم می‎کند. با یک subnet کوچک‎تر شما دستگاه‎های کمتری خواهید داشت و این باعث انتشار ترافیک کمتری می‎شود. اما این کار حجم ترافیک واحد بین شبکه‎ها را افزایش می‎دهد که باعث مصرف زیاد پردازنده مرکزی خواهد شد.
• بین VLAN و Subnet یک رابطه یک به یک وجود دارد، به این معنا که یک subnet را می‎توان به یک VLAN اختصاص داد. اگر چه این امکان وجود دارد که بیشتر از یک subnet را به یک VLAN اختصاص دهید، اما چنین کاری برای طراحی یک شبکه ایده‎ال نیست.
• برای MPLS، ساخت تعداد بیشتری subnet بهتر از ساخت تعداد بیشتری VLAN است زیرا MPLS برای دستیابی به عملکرد سریع‎تر میانبرهایی بین ای‎پی subnetها ایجاد می‎کند.
• VLANها زمانی که ما نیاز به ساخت IPsubnetهایی داریم که در محدوده گسترده‎تری مثل اتصال دانشکده‎ها و ساختمان‎های یک دانشگاه پراکنده هستند مفیدتر خواهند بود.
• به بیان ساده، VLAN = یک دامنه انتشار = IP subnet

منبع: ماهنامه شبکه