تا به حال این سوال برای‌ شما پیش آماده است که در زمان اتصال به اینترنت از طریق گوشی همراه کاراکترهایی همچون H، H+، ۴G و…. که در بالای گوشی مشاهده می‌کنید چه معنایی می‌دهند؟ اساسا چه تفاوتی میان ۴G و LTE وجود دارد؟ آیا این دو سرویس یکسان هستند؟

بسیاری از کاربران بر این باور هستند که دو سرویس ۴G و LTE با یکدیگر یکسان هستند و هیچ‌گونه تفاوتی با یکدیگر ندارند. در حالی که این‌گونه نیست. همچنین به این نکته توجه داشته باشید که تولیدکنندگان گوشی‌های همراه و البته ارائه دهنده سرویس‌های اینترنتی به شکل عجیبی سعی می‌کنند در شرایط مختلف نام این دو سرویس را به جای دیگری مورد استفاده قرار دهند. در حالی که این دو شبکه متفاوت از یکدیگر هستند.

زمانی که به دنبال خرید تلفن جدیدی هستید و زمان انتخاب یک گوشی فرا می‌رسد، ممکن است با اصطلاحات مختلفی همچون LTE، CDMA، GSM و WiMax روبرو شوید. فهرستی که تمامی ندارد. اما این اصطلاحات چه معنایی می‌دهند؟ ما در این مقاله به شکل کوتاه به شما نشان می‌دهیم که اصطلاحات به چه معنا است. ساده‌ترین نکته‌ای که باید به آن توجه داشته باشید این است که کاراکتر G به نسل اشاره دارد. به‌طور مثال ۴G به معنای نسل چهارم فناوری داده‌های موبایلی است که از سوی اتحادیه بین‌المللی مخابران ITU تعریف شده است.

۳G چیست؟

هنگامی که شبکه‌های نسل سوم کار خود را آغاز کردند، این شبکه‌ها جایگزین سیستم ۲G شد. یک پروتکل شبکه که تنها اجازه می‌دهد یکسری ویژگی‌های اولیه در اختیار کاربران قرار بگیرد. شبکه‌های نسل دوم به منظور مدیریت تماس‌های تلفنی، ارسال پیام‌های متنی و حجم بسیار کمی تبادل داده همچون MMS مورد استفاده قرار می‌گرفتند. شبکه‌های نسل سوم ضمن آن‌که فرمت‌های انتقال داده‌ها را گسترده‌تر کردند، سرعت انتقال داده‌ها را نیز بیشتر کردند. این شبکه‌ها به کاربران اجازه می‌دادند تا روی اسمارت‌فون‌های خود صفحات وب را باز کرده و فایل‌های صوتی و ویدیویی را استریم کرده و به موسیقی گوش فرا دهند. با این وجود شبکه‌های نسل سوم هنوز هم در زمینه ارائه اینترنت با کندی سرعت روبرو بودند. به‌طوری که در مقایسه با شبکه‌های بی‌سیم، صفحات وب به آهستگی دانلود می‌شدند و داده‌ها نیز با سرعت کمی انتقال پیدا می‌کردند. در حالی که نسل سوم در مقایسه با نسل دوم سریع‌تر بود اما باعث نمی‌شد کاربران ترغیب شوند از این شبکه‌ها استفاده چندانی کنند.

۴G چیست؟

اتحادیه مخابرات موسوم به ITU نهادی که مسئولیت مدیریت فضای فرکانسی، تدوین استانداردهای انتقال داده‌ها و قانون‌گذاری را عهده‌دار است در سال ۲۰۰۸ استاندارد ۴G را تصویب کرد. استانداردی که در برگیرنده مجموعه‌ استانداردهای ارتباطی و سرعت‌های مربوط به باند پهن است. این استاندارد اعلام می‌دارد در دستگاه‌های همراه همچون گوشی‌های همراه و تبلت‌ها حداقل سرعت ۱۰۰ مگابیت بر ثانیه خواهد بود. همچنین در ارتباط با هات‌اسپات‌های موبایل نیز حداقل سرعت باید ۱ گیگابیت بر ثانیه باشد. در زمان معرفی این استانداردها، دستیابی به چنین سرعتی تقریبا دور از ذهن بود و این استاندارد با این هدف ارائه شد تا توسعه‌دهندگان فناوری هدف مشخصی داشته باشند که بتواننند در آینده آن‌را دنبال کنند. اما اپراتورهای مخابراتی در عمل نشان دادند در یک چشم بر هم زدن می‌توانند زیرساخت‌های ارتباطی را توسعه‌ دهند و به این شکل فناوری‌های ارتباطی را ارتقا دهند. اپراتورها نشان دادند که نه تنها می‌توانند زیرساخت‌های ۴G را پیاده‌سازی کنند، بلکه نشان دادند که راهکارهایی برای بهبود و توسعه این شبکه‌ها را در اختیار دارند. به‌طوری که در عمل می‌توانند ۴G را پشت سر بگذارند.

LTE چیست؟

LTE به معنای تکامل بلند مدت (Long Term Evolution) یک فناوری مستقل نیست، بلکه شاخه‌ای از ۴G است که به دنبال آن است تا به سرعت‌های تعریف شده در این استاندارد برسد. هنگامی که علامت ۴G را روی گوشی همراه خود مشاهده می‌کنید، به معنای آن نیست که واقعا از چنین شبکه‌ای استفاده می‌کنید. هنگامی که اتحادیه ITU-R حداقل سرعت را برای ۴G تنظیم کرد، به فاصله کمی تعدادی از ارائه‌دهندگان سرویس‌ها تصمیم گرفتند یکسری قابلیت‌های شبکه‌های نسل سوم را ارتقا داده و در کنار آن به تولیدکنندگان گوشی‌های همراه مبالغی را پرداخت کنند و در مقابل از آن‌ها درخواست کنند عبارت ۴G را در ویژگی‌های قابل پشتیبانی گوشی‌های وارد کنند. به‌طوری که این ویژگی روی گوشی‌های آن‌ها به نمایش در آید. این موضوع باعث شد تا نهادهای مربوطه تصمیم بگیرند برای جلوگیری از گمراه شدن کاربران از واژه LTE استفاده کنند. بلافاصله پس از این‌کار تبلیغات گسترده‌ای تحت عنوان ۴G LTE به راه افتاد و شبکه‌های بازاریابی مدعی شدند که نسل بعدی ارتباطات را ارائه کرده‌اند.

در حالی که این تبلیغات به خودی خود باعث گیج شدن مصرف‌کننده می‌شدند در کنار آن نام‌هایی همچون LTE-A (Long Term Evolution Advanced) بر پیچیدگی اوضاع افزودند. LTE-A یک گام دیگر ما را به ۴G نزدیک‌تر کرد و همچنین در مقایسه با LTE عادی پایداری و سرعت بیشتری را به ارمغان آورد. این استاندارد ضمن آن‌که با اسلاف خود سازگاری دارد، به جای آن‌که به قوی‌ترین سیگنال متصل شود، به شما اجازه می‌دهد تا داده‌ها را از طریق منابع مختلف در یک زمان دانلود کنید. در نتیجه هنگامی که برچسب LTE را روی دستگاهی مشاهده کردید، به معنای آن است که دستگاه فوق نسبت به نسل سوم شبکه‌های ارتباطی پیشرفته‌هایی را داشته و سرعت بالاتری ارائه می‌کند. بازاریابان نیز همان‌گونه که اشاره کردیم از این موقعیت سوء استفاده کردند و از عبارت ۴G LTE برای معرفی محصولات استفاده کردند، اما مشخصات و جزییات فنی این شبکه را روی محصولات ذکر نمی‌کنند.

سرعت
اکنون به پرسش ابتدای مقاله بازگردیم، چه تفاوتی میان شبکه‌های LTE و ۴G وجود دارد؟ آیا سرعت بارگذاری یک صفحه یا دانلود یک برنامه روی دستگاه شما اگر فناوریLTE را پشتیبانی کند سریع‌تر است؟ احتمالا این‌گونه نیست. در شرایطی که نسل سوم با نسل چهارم و LTE به لحاظ سرعت تفاوت بسیاری داشته و قابل تشخیص است، اما در مقابل در یک شبکه نسل چهارم و نسل چهارم واقعی به راحتی نمی‌توانید تفاوت میان دانلود و بارگذاری داده‌ها را احساس کنید. در حال حاضر LTE-A سریع‌ترین ارتباط در شبکه‌های بی‌سیم را ارائه می‌کند.

منبع: ماهنامه شبکه